Aanstelleritis

 Midden augustus ´21

Aanstelleritis.
Dat is een woord dat mijn kleinzoon te pas en te onpas roept, ongetwijfeld omdat hij zelf vaak van ´aanstelleritis´ beticht wordt.

Ik beticht mijzelf er ook vaak van, kom op, stel je niet aan, doorpakken, het gaat wel weer over, het wordt wel weer beter. Als ik weer eens last meen te hebben van lichaam of geest. Is het Parkinson of is het gewoon de leeftijd is dan de vraag? En moet ik gewoon niet zo zeuren?

Mijn dagelijkse dopaminedosis lijkt namelijk weer een beetje tekort te schieten tegenwoordig. Ik kan slecht in slaap komen door de pijn in mijn botten, word meestal tegen vier uur wakker en ben dan echt klaarwakker. De tremor is in vooral mijn rechterbeen en arm heftiger zijn ding aan het doen, waar ik  mede slecht de slaap door kan vatten. Ik droom veel en realistisch heftig, waardoor ik wakker word midden in de nacht. Of als ik na de eerste pillendosis wel in slaap val, half acht 's ochtends.

Ik voel me steeds onrustiger, onveiliger weer, lijkt het. Zie als een berg op tegen afspraken, etentjes met mensen. Die doe ik maar liever thuis want erop uitgaan en elders eten, dat is nog veel ingrijpender vermoeiend, zó dat ik er echt dagen van bij moet komen. Thuis kost dat maar een dagje bijkomen. Ik houd dan ook maar zoveel mogelijk afspraken af die buiten de deur moeten plaatsvinden maar soms kom je er niet onderuit. Dan is de andere partij er rotter aan toe dan jij of is veel ouder en nog strammer en nog duizeliger dan jij. 

Ik heb weer meer last van moeheid en somberte. 
Maar somberte is niet mijn exclusieve domein, er is voor iedereen zoveel om somber van te worden. De branden in Siberië, de opwarming van de aarde, het uitsterven van zoveel diersoorten, insecten en flora. Pandemieën want denk maar heus niet dat dit de laatste was. Afghanistan. Onze lafbekregering.
De wereld die mijn kleinzoon erft, kortom. Ik kan mij daar steeds slechter tegen wapenen.
Is dat ook een ouderdomseuvel en/of stel ik mij aan?

Andere vrouwen van mijn leeftijd vertellen me ook heel slecht te slapen, ook niet meer in slaap te kunnen komen als zij ´s nachts wakker worden. Die gaan ook hun bed uit en lopen te spoken ´s nachts.
Mannen en vrouwen van mijn leeftijd klagen ook over stramheid, pijn in heupen, knieën et cetera.

Eergisteren dacht ik: kom op, schrijf een mail aan je neuroloog, leg hem de huidige toestand uit en dan is het in zijn handen. Toe, druk maar op Verzend. Poing. Weg was de mail en ik voelde me meteen kilo's lichter. Zó licht dat ik daar weer ongerust over werd. Net als kiespijn die verdwijnt zo gauw als je een afspraak regelt bij de tandarts. Ik voel me opeens helemaal ok eigenlijk, ik mankeer helemaal niets! Oh god, aanstelleritis dus!

Tja, een lastige ziekte, dat Parkinson. Soms denk ik: héb ik het eigenlijk wel? Word ik niet gewoon oud? Met alle kwaaltjes van dien? 
Natte vingerwerk blijft het, dat diagnosticeren. Voor mij maar ook voor de neuroloog en de Parkinson verpleegster. "Zullen we de dagelijkse portie ophogen?" Nee, want dat sluit nog redelijk goed aan. Ik voel wel een half uur á een kwartier van tevoren: oh, ik word wat slappig en weeïg, ik moet mijn pillen kennelijk bijna nemen.
Twee pilletjes extra 's avonds zoals ik voorstelde vonden ze niet zo'n goed idee want die werken te vroeg uit en dan ben ik nog weer klaarwakker om vier uur.
Dus nu heb ik pillen met een langzame afgifte, die mij de nacht door moeten helpen. Ook Levocarbidopa maar dan in één grote pil.

Eind augustus.
Maar helaas, er is weer een mail naar de neuroloog onderweg. Ik val niet echt sneller in slaap dan voor die pil en ik word ook nog 1 á 2x wakker 's nachts. Vannacht kon ik weer helemaal niet slapen. Als ik opsta, voel ik me even ellendig als voorheen. 

Dus zoals ik een vriendin appte, ben ik bang dat de dosis verhoogd moet. `Ja, ik kan mij voorstellen dat je bang bent` appte zij terug. Als Bosnische neemt ze mijn Nederlands letterlijk. Ben ik bang? Ja, dat ben ik weer. zij heeft gelijk. Bang ben ik voor dat alsmaar meer falende lijf en vooral: een alsmaar meer haperende geest. Er is geen weg terug. Daar ben ik inderdaad bang voor.

Ik weet nog hoe happy ik me voelde toen ik die levodopa begon te slikken. Ik vermoedde zelfs teveel voorgeschreven te hebben gekregen omdat ik eigenlijk zelden zo langdurig zo happy was geweest. Daar kan je toch echt geen bezwaar tegen aantekenen, als je je zo lekker voelt. Dan maar een overdosis, als die zó goed voelt!  

Dat zijn dus die Witte Broodsweken, waar ik ooit over las. Opeens voel je je weer degene die je was, met al je gebreken en tekortkomingen maar toch: je gezonde, energieke zelf is weer terug.

Nu zijn die weer voorbij helaas. Ik ben nu weer die ouwe, tobberige, sombere ongeneeslijke zieke mij.
Hopelijk geeft die pillenophoging zo niet witte, dan toch Bruine Broodsweken. 

Ik houd toch al meer van bruin brood.

Naschrift 8 oktober 2021:

Ik ben/was normaal bepaald niet bang uitgevallen. Ik omarmde met hartstocht het avontuur, de spanning, nieuwigheden. Ik zocht het zelfs op als het zo uitkwam. Ik had zoveel vertrouwen in de goede afloop. Zoveel vertrouwen in mezelf, dat ik het aankon.
Dat vertrouwen is verdwenen en nu ben ik vaak bang. Bang omdat ik geen controle meer heb, omdat Parkinson mij nu lijkt te regisseren. Mijn geest is dan niet meer bevattelijk voor rede en vliegt te makkelijk en vaak in paniekstand donkerrood. Geen rust meer, in lijf noch geest. Muziek troost niet meer. Boeken, daar mist de rust en concentratie voor.
Het is toch best een armzalig en ook wel onrustbarend idee, dat je alleen nog redelijk (tot goed) kunt functioneren dankzij pillen, niet dankzij jezelf.

Maar gelukkig zijn daar dan de neuroloog, de Parkinson verpleegkundige en vooral de pillen, die hun werk dit keer na best lang aarzelen toch maar weer gingen doen. Na ruim een maand licht in het hoofd ´s ochtends, nog steeds `effe liggen hoor` moe  en lood in het lijf en geest, lijken nu 4x2 levodopa  plus 1x Levocarbidopa eindelijk hun weg gevonden te hebben naar mijn hersens.

Het lijkt erop dat ik weer geland ben in mijzelf.

Wat heerlijk is want dan kan ik vanavond zonder bedenkingen, twijfel of angst, gewoon 1:1 van Ralph van Raat en John Adams in het Muziekgebouw aan het IJ gaan genieten

Het bruine brood smaakt weer goed!