Dom Pérignon?

Dom Pérignon? Was het maar waar! Daar zou ik graag de dag mee beginnen, lekker decadent tussen zijden lakens.
Maar niets is minder waar.
Allereerst...die zijden lakens, ha, die heb ik niet eens
.
Domperidon, het klinkt als een liedje waar iemand de woorden van vergat: domperidondondon, titatitatomtomtom.
Maar dat is het helaas ook niet.

Het is het pilletje dat eventuele braakneigingen en misselijkheid, die aanvankelijk veroorzaakt kunnen worden omdat het lijf de levodopa niet lekker vindt en zich ertegen te weer stelt, tegen te gaan.

Jammer, maar niks decadents dus.

Het stramien van innemen vanaf vandaag:

8.00 1 domperidom &1levodopa
8.30 eten
13.00 1 domperidom &1levodopa
13.30 eten
18.00 1 domperidom &1levodopa
18.30 eten

Volgende week moet de pompompom eraf wegens eventueel hartklachten veroorzakend bij langer gebruik dan een week en komt er 1 levodopa bij.

De kop is er af dus. Ik voel me raar maar dat komt vast door het gebrek aan slaap vannacht en nog niet door de pillen- dat is haast onmogelijk na eentje/tweetje.
Het voelde vannacht toch als een cesuur: dág oud vertrouwd leven, welkom (nou ja, dus helemaal niet) oude dag. Dag de Metha die ik was - maar al een tijd niet meer ben eerlijk gezegd- kom maar binnen ouwe troel met een nog niet zo zichtbare maar alles bepalende fout in de zwarte substantie.
Ik heb twee jaar er niet om kunnen huilen, gek genoeg maar nu kan ik haast niet meer stoppen. Een nat kussen ligt niet lekker. Vandaar.
Hoe hard ik ook mijn kleinzoontje voor me haalde met zijn gevoel voor taal én humor ( welk kind van tweeëneenhalf zegt ''ambulance-helicopter''; benoemt ''koraal", weet de naam van alle dieren uit de dierentuin. "Wat heb je gezien?" "'n Zeekoe!!". "Dat is een krab toch?" als zijn pa het een kreeft noemt. Maar als zijn papa het heeft over een orang utan zegt ie: "Da's een aap toch!". Zegt over lichtkleurige diarree in zijn potje: "Hé: pappoep" en even later: "Chocomelpoep". Kan een libel van een waterjuffer onderscheiden etc etc) een gevoel van welbevinden en ontspanning, laat staan slaap, wilde zich niet laten oproepen.

Gek genoeg leefde er kennelijk diep in mijn hart nog steeds een dwaze hoop dat de neuroloog het toch bij het verkeerde eind had. Dat het alleen maar leek op. Verschijnselen had van. Maar het NIET was. Het iets heel anders bleek te zijn en vooral: iets dat te verhelpen was. Want dat zoiets anderen overkwam. Niet mij toch? Wel toch!
Nu ik aan de pillen ben begonnen, is het een toegeven. Een onderschikken. Een je neerleggen bij het onvermijdelijke.
Niet zoals ik stoer tegenover de praktijk ondersteunende dame beweerde een de boel weer in eigen hand nemen, een alles weer naar me toe trekken, een zélf de regie weer nemen. Dat vond ze nogal stoer, de acties die ik had ondernomen sinds de laatste keer dat ik haar zag (Pverpleegkundige, blog schrijven) ze kreeg er kippenvel van zei ze. (Ik zei: "Ah joh, dat komt door die ventilator die je onder je bureau hebt aanstaan".)

Enfin, moedig voorwaarts. Pil voor pil, stap voor stap.