En, hoe voelt het nu?

Ach, het werd zomer, het ging wel. De klachten waren er al een tijdje dus niet meer nieuw.
Maar het leven kantelde wel enigszins, zo net voor mijn 67e verjaardag toen de diagnose werd gesteld; je gaat er toch anders tegenaan kijken als je een verdict van Parkinson, die binnen 7 á 14 jaar tot volle waschdom zal komen, voor de kiezen krijgt.


Ik heb een paar dagen hard lopen janken en heb vervolgens meteen weer een reis van 3 weken naar Japan geboekt toen ik weer helder kon denken en uit mijn ogen kon kijken. De eerste reis van 4 weken had ik geboekt (en hebben we gedaan!) toen ik zelf al internettend het ergste begon te vrezen.
Toen ik het eigen vermoeden door Google bevestigd zag: wegwezen nu het nog kan!!!

Want hé, wat is nou 'volle wasdom'? Het is een ziekte die bij iedereen anders uitpakt, zich anders ontwikkelt. Er is geen peil op te trekken dus is er ook geen prognose op los te laten. De neuroloog had trouwens nog een 'goed' nieuwtje: ik kreeg het op redelijk late leeftijd en mijn P was begonnen met beven. Dat bleek een zich meestal langzaam ontwikkelende variant te zijn.
Nou. Hoera en jippie. Dát lucht op!!
Dus: niet gaan zitten siepen en zeuren, dat heeft vooralsnog geen enkele zin.
Ik besloot om het zoveel mogelijk weg te parkeren, kon mezelf altijd al goed vinden in het motto "Carpe diem", reden te meer om nog intenser en meer en vooral NU METEEN hard te plukken.

Ik besloot ook maar meteen het goede nieuws aan iedereen te vertellen die nietsvermoedend zei: "Hééé, hoe istie? Je ziet er patent uit!". Brute overvaltechniek, ik geef het toe maar dan was ik er maar vanaf en zou men niet gek op gaan kijken als ik 'gek' ging doen. Nog gekker - 5% van Ppatiënten wordt dement maar sowieso 5% van alle ouderen dus waar hebben we het over.
Nu zeg ik - wat mijn moeder altijd zei als ze dacht dat er een loopje met haar werd genomen- als er naar mijn wel- of nietzijn wordt geïnformeerd: "Goed maar niet gek. Nog niet."

Vooralsnog voelt het goed.
En als mensen vragen hoe het dan voelt als het niet goed is en reageren met: 'Nou ja, dan zou ik ook bekaf zijn hoor, als ik doe wat jij allemaal doet". "Ik slaap ook zo ontzettend slecht". "Ik kan ook absoluut niet meer tegen drukte en lawaai en benauwdheid", "Ik ben ook zo stijf aan het worden" dan voel ik me wel een tikkeltje verongelijkt, want hé Parkinson is toch wel wat anders dan gewoon oud worden, namelijk oud worden als in een snelkookpan die droog kookt.
Maar meteen vind ik dat ik (nog) niet mag zeuren. Wie kan er nog 4 weken onafgebroken rondsjouwen in Japan? Veel van mijn vrienden kunnen dat niet meer. Zijn al blij dat ze de boodschappen nog zelf kunnen halen, zo slecht ter been zijn ze.
Mijn onderstel is ook verre van goed maar als ik loop, blijf lopen, gaat dat beter. Dus: blijven lopen!
2018