"It seems to creep up on everything I like and take it away from me"
Hoe is het eigenlijk met Billy Connolly? Een vraag die zo af en toe opduikt in mijn hoofd. Ik volg zijn wel en vooral wee sinds ik weet dat hij ook de diagnose Parkinson voor de kiezen kreeg. Hij loopt namelijk 5 jaar op mij voor in diagnose en 7 jaar in leeftijd.
Hoe verschillend Parkinson zich ook manifesteert, in Billy's motoriek herken ik dingen die ik ook al voel. Ook al zit hij aan de medicijnen en ik nog niet. Ik denk dat zijn Parkinson iets verder gevorderd is dan de mijne, hij beweegt zich namelijk al heel strammig. Zijn gang is slepend, zijn linkerhand beweegt net als mijn rechter, hij draait zich moeizaam om, zijn oogleden knipperen haast niet meer en zijn gezicht wordt al wat star, wat hij noemt: "We're going to look like we're permanently bored stiff". Ik hoop uit zijn algehele toestand richtlijnen te kunnen opmaken over hoe het mij wellicht ook zal vergaan. Zodat ik me er vast op in kan stellen. Me kan wapenen en als het even kan ook met het schild van de humor, waarmee hij zijn ziekte te lijf gaat.
Een begeleider die tevens dokter bleek te zijn, nam hem in 2013 even apart. Hij had hem zo eens gadegeslagen en er was hem iets in Connolly's manier van bewegen opgevallen. Iets wat, dacht hij, op Parkinson zou kunnen wijzen. Hij raadde Connolly aan eenmaal thuis - dit gebeurde tijdens een tour down under- een arts te raadplegen.
Hij moest daar toch al langs vanwege prostaatproblemen en kreeg toen op dat bezoek twee diagnoses te behappen: prostaatkanker en Parkinson. De prostaatkanker is ondertussen verholpen, Parkinson valt nog steeds niet te verhelpen. Daar is geen licht aan het einde van de tunnel te verwachten. Nog steeds niet.
Hij vond dat hem de diagnose nogal kaal en abrupt werd medegedeeld. Dat had wat empathischer gekund, dacht hij. Ik herkende dat. Een neuroloog, die meteen zeker was van een diagnose waar je niet eens 100% zekerheid over kunt hebben, die meteen erna vraagt: "En? Dat is nogal wat, hè, opeens een chronische ziekte te hebben. Wat vindt u daarvan?" . Zo iemand wil je eigenlijk wel even klappen want K.U.T. natuurlijk, man maar koeltjes zei ik dat het mij niet als verrassing overviel omdat ik al symptomen googelend zelf al tot die conclusie gekomen was. Je kunt er wat van vinden maar wat maakt het uit? Het is nou eenmaal zo.
Billy Connolly is de Schotse komiek van de grove, totaal niet correcte grappen waar hij zelf het hardst de slappe lach van krijgt. Moppen die je van een ander niet zou pikken maar deze man heeft zo'n overdosis charme en humor, daar kunnen de lachspieren niet tegenop.
De man ''who likes frolicking around in his bare bum'', of dat nou in arctische vrieskou is, een rondje rennen om het beeld van Eros op Piccadilly Circus voor een goed doel of bungelend aan het einde van een bungeejumptouw. He's just crazy that way.
Een reisprogramma door hem gemaakt, en hij maakte er vele want hij heeft geen rust in zijn bare bum, bestaat bijvoorbeeld uit een bezoek aan een daklozenkamp in Seattle en juist niet uit een bezoek aan de glanzende ''bovenstad'' van Starbucks & Google. Hij besluit dan met een grote empathische lofzang op mensen, die uit niets alles voor elkaar boksen wat de "bovenwereld'' niet voor elkaar krijgt: een zorgzame samenleving. Zo lief en vol echte bewondering doet hij dat, dat de tranen van ontroering je in de ogen schieten. Hij werkt even aanstekelijk met zijn humor als met zijn medeleven of liefdes. Je kan niet anders dan van hem houden. Levenslust pur sang straalt hij uit, een niet te temperen liefde voor dat leven.
De man die een rotjeugd met armoede, verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik te boven trachtte te komen door er met keiharde humor overheen te rauzen- desnoods met heel veel drank en cocaïne als "ruggensteun"- tot zijn tweede vrouw "hem redde" zoals hij het zelf noemt. Zij is psychologe en dwong hem zijn spoken aan te kijken, niet ervoor weg te rennen. Nu hij die spoken in lucht heeft laten oplossen door dat met veel moed en wilskracht te doen krijgt hij dit te verduren.
En even weg parkeren gaat niet. Zoals hij zegt:"Je moet er onmiddellijk aan denken zo gauw als je wakker wordt. Je kunt je namelijk niet meer omdraaien om uit bed te komen".
Het voelt inderdaad zoals hij zegt, of alles waar je plezier in had een voor een van je af wordt genomen. Maar hij vindt het "alleen maar nog een obstakel meer op de weg en I don't let it define me."
Way to go Billy en ik hoop -stiekemweg ook voor mezelf- dat het je nog lang relatief goed moge gaan.
Januari 2019
Hoe verschillend Parkinson zich ook manifesteert, in Billy's motoriek herken ik dingen die ik ook al voel. Ook al zit hij aan de medicijnen en ik nog niet. Ik denk dat zijn Parkinson iets verder gevorderd is dan de mijne, hij beweegt zich namelijk al heel strammig. Zijn gang is slepend, zijn linkerhand beweegt net als mijn rechter, hij draait zich moeizaam om, zijn oogleden knipperen haast niet meer en zijn gezicht wordt al wat star, wat hij noemt: "We're going to look like we're permanently bored stiff". Ik hoop uit zijn algehele toestand richtlijnen te kunnen opmaken over hoe het mij wellicht ook zal vergaan. Zodat ik me er vast op in kan stellen. Me kan wapenen en als het even kan ook met het schild van de humor, waarmee hij zijn ziekte te lijf gaat.
Een begeleider die tevens dokter bleek te zijn, nam hem in 2013 even apart. Hij had hem zo eens gadegeslagen en er was hem iets in Connolly's manier van bewegen opgevallen. Iets wat, dacht hij, op Parkinson zou kunnen wijzen. Hij raadde Connolly aan eenmaal thuis - dit gebeurde tijdens een tour down under- een arts te raadplegen.
Hij moest daar toch al langs vanwege prostaatproblemen en kreeg toen op dat bezoek twee diagnoses te behappen: prostaatkanker en Parkinson. De prostaatkanker is ondertussen verholpen, Parkinson valt nog steeds niet te verhelpen. Daar is geen licht aan het einde van de tunnel te verwachten. Nog steeds niet.
Hij vond dat hem de diagnose nogal kaal en abrupt werd medegedeeld. Dat had wat empathischer gekund, dacht hij. Ik herkende dat. Een neuroloog, die meteen zeker was van een diagnose waar je niet eens 100% zekerheid over kunt hebben, die meteen erna vraagt: "En? Dat is nogal wat, hè, opeens een chronische ziekte te hebben. Wat vindt u daarvan?" . Zo iemand wil je eigenlijk wel even klappen want K.U.T. natuurlijk, man maar koeltjes zei ik dat het mij niet als verrassing overviel omdat ik al symptomen googelend zelf al tot die conclusie gekomen was. Je kunt er wat van vinden maar wat maakt het uit? Het is nou eenmaal zo.
Billy Connolly is de Schotse komiek van de grove, totaal niet correcte grappen waar hij zelf het hardst de slappe lach van krijgt. Moppen die je van een ander niet zou pikken maar deze man heeft zo'n overdosis charme en humor, daar kunnen de lachspieren niet tegenop.
Een reisprogramma door hem gemaakt, en hij maakte er vele want hij heeft geen rust in zijn bare bum, bestaat bijvoorbeeld uit een bezoek aan een daklozenkamp in Seattle en juist niet uit een bezoek aan de glanzende ''bovenstad'' van Starbucks & Google. Hij besluit dan met een grote empathische lofzang op mensen, die uit niets alles voor elkaar boksen wat de "bovenwereld'' niet voor elkaar krijgt: een zorgzame samenleving. Zo lief en vol echte bewondering doet hij dat, dat de tranen van ontroering je in de ogen schieten. Hij werkt even aanstekelijk met zijn humor als met zijn medeleven of liefdes. Je kan niet anders dan van hem houden. Levenslust pur sang straalt hij uit, een niet te temperen liefde voor dat leven.
De man die een rotjeugd met armoede, verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik te boven trachtte te komen door er met keiharde humor overheen te rauzen- desnoods met heel veel drank en cocaïne als "ruggensteun"- tot zijn tweede vrouw "hem redde" zoals hij het zelf noemt. Zij is psychologe en dwong hem zijn spoken aan te kijken, niet ervoor weg te rennen. Nu hij die spoken in lucht heeft laten oplossen door dat met veel moed en wilskracht te doen krijgt hij dit te verduren.En even weg parkeren gaat niet. Zoals hij zegt:"Je moet er onmiddellijk aan denken zo gauw als je wakker wordt. Je kunt je namelijk niet meer omdraaien om uit bed te komen".
Het voelt inderdaad zoals hij zegt, of alles waar je plezier in had een voor een van je af wordt genomen. Maar hij vindt het "alleen maar nog een obstakel meer op de weg en I don't let it define me."
Way to go Billy en ik hoop -stiekemweg ook voor mezelf- dat het je nog lang relatief goed moge gaan.
Januari 2019
"As bits slip off and leave me, talents leave and attributes leave. I don't have the balance I used to have, I don't have the energy I used to have. I can't hear the way I used to hear, I can't see as good as I used to. I can't remember the way I used to remember. And they all came one at a time and they just slipped away, thank you. It is like somebody is in charge of you and they are saying 'right, I added all these bits when you were a youth, now it is time to subtract'."
"It's as if I'm being prepared for something, some other adventure, which is over the hill. I've got all this stuff to lose first, and then I'll be at the shadowy side of the hill doing the next episode in the spirit world."
"It's as if I'm being prepared for something, some other adventure, which is over the hill. I've got all this stuff to lose first, and then I'll be at the shadowy side of the hill doing the next episode in the spirit world."
Comments
Post a Comment