Slaap

In tegenstelling tot mijn kat was ik altijd al iemand die lastig de slaap kan vinden. Mijn hoofd is zo lang ik me kan herinneren 's avonds veel te vol met wat er overdag gaande was. Dat moet kennelijk eerst verwerkt worden.
Toen ik kind was, 4 jaar oud, werd mijn bed naar zolder verplaatst. Tot die tijd had ik bij mijn ouders op de kamer in een ledikantje geslapen. Wij woonden in bij een weduwe uit voormalig Nederlands Indië en mijn ouders huurden de benedenverdieping: slaapkamer, woonkamer en keuken. Tante Bep had de 1e en 2e verdieping maar gebruikte de zolder slechts als er logees kwamen. Er stond een tweepersoonsbed en een grote donkere mahoniehouten kast maar mijn bed paste er nog wel bij toen ik te groot (4½ jaar) werd om op mijn ouders' slaapkamer te slapen..
Doodsbang was ik daar, ik vermoedde leeuwen en ander engs achter in de donkere alkoof waar mijn bed voor stond. Ik liep altijd mijn bed uit en zat dan op de trap te luisteren naar tante Bep die piano speelde, tot ik echt omvallend van de slaap maar in bed kroop, ondanks de leeuw, met de deur open en de mooie en geruststellende klanken van Chopin, Debussy of Schubert (bleek het later) nog in mijn oren.

Andere huizen, eigen kamer; toen ging het beter- het duurde nog steeds lang voor ik in slaap viel maar ik sliep de slaap der onschuldigen: diep en dóór.
Tot ik mijn man ontmoette. Die snurkte.
Tot we kinderen kregen. Die huilden en/of moesten gevoed worden. Of wilden/konden anderszins niet doorslapen.
Mijn man bleek, nog later, aan slaapapneu te lijden waardoor ik enkele malen per nacht bijna een hartstilstand van schrik kreeg omdat zijn adem wegviel, secondenlang om vervolgens met een paar enorme snurkhapgeluiden die lucht weer te pakken. Of er een Boeing 747 overkwam, zo hard.
De laatste tien jaar van mijn werkzame leven kreeg ik veel stress te verduren; veranderende werk- en familieomstandigheden hielden mij nu wakker zodat ik vaak met slechts 3 á 4 uur slaap 'op zak' weer werken moest.

Welnu, het kan nog minder. Ik kan nu slechter dan ooit in slaap komen, paniekgevoelens over hoe het allemaal verder moet, hoe het zal worden, hoe het nu al is. Zorgen om kinderen en kleinkinderen. En pijn. Pijn in mijn botten, rug, benen, hals.
Dat onophoudelijke beven in arm en been draagt natuurlijk ook al niet bij aan een rustig en relaxed slaapgevoel. Vaak voelt mijn rechterarm ook als een loden last- als ik mijn kleinzoon veel opgetild heb of hard in de tuin heb gewerkt. Dan zou ik die arm er het liefst afschroeven.

Als ik uiteindelijk in slaap val - na ontspanningsademhaling- word ik drie keer, in slechte tijden vier á vijf keer per nacht wakker en val ik pas in een diepe slaap als ik de dag al heb zien gloren. Daar moet ik het van hebben, van die vier á vijf uurtjes. Gelukkig werk ik niet meer en kunnen we uitslapen tot 9 uur. Na een heel slechte nacht weleens tot 10 uur.
Dan word ik meestal met hoofdpijn wakker, te diep geslapen, te weinig diep geslapen, te lang geslapen? Wie zal het zeggen.

Daar komt dan bij dat slapen gaan een soort 'straf' wordt. Iets om tegenop te zien. Omdat ik opeens klaarwakker blijk als ik net in bed ben gestapt, waar ik een kwartier eerder nog slaap kreeg, voel ik me onrustig: het zal verdomme wel wéér niet lukken, wedden? Vooral als de wekker de volgende ochtend vroeg af zal gaan is het een horreur. Dan lukt het in slaap komen en blijven al helemaal niet. Het bed wordt een martelwerktuig Ik voel elke plooi in het laken, het dekbed is te koud of te warm en vooral mijn lichaam is te zwaar, te log, alles drukt me te zwaar neer, botten lijken van lood en vergroot. Heupen zijn pijnlijk om op te liggen, knieën idem.
Vaak ga ik er na een uur heel moeizaam van de een op de andere zijde woelen maar totaal wanhopig en verzenuwd uit. Even naar beneden, wat water drinken, voor de umptieth time mijn blaas legen die al leeg was. Tegen 5 uur lukt het dan meestal pas in slaap te vallen, als het al licht wordt. Dan ben je gesloopt, de volgende dag.

"Het zit tussen je oren". Nogal.
Maar het is ook: "De mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest". 
Hoe meer je er aan denkt, hoe banger je ervoor wordt. Hoe meer het inderdaad gebeurt.
Absoluut. deze ziekte zit tussen je oren. Letterlijk. In je substantia nigra.