''I've got 5 years- what a surprise"

Het was 14.27 uur en de thermometer tikte 32 graden aan. Zat uit te puffen in een nog nat badpak -van het zwemmen vanmorgen- voor de computer.
Even kijken hoe laat de afspraak morgen met de neuroloog ook alweer was...euh...14.40 uur...dinsdag 27 augustus. DINSDAG???? Dat is dus NU, over 13 minuten!!! Sodebillen!!!
Badpak uit pak aan schoenen aan tas en telefoon mee en wegggg op de e-bike.
25 kilometers per uur, dan kom ik net wat te laat en het loopt toch altijd uit, moet altijd tien minuten wachten...wellicht net op tijd dan...

De neuroloog kwam net kijken of ik er was, had 5 minuten geleden ook al gekeken, het was dit keer niet uitgelopen, dat zul je net zien. Bezweet en ietwat hijgend viel ik in de stoel. Ik bén er.

Hoe is het?
Nu ja, mijn conditie is dus ok zoals je ziet: in twaalf minuten van Noorderplassen west naar ziekenhuis hartje centrum gefietst?! En nog heel opgewekt en niet moe.
"Zeker gefietst met ondersteuning" merkte hij droogjes op. Oh, tja, hij moest nu toch wel even snel spieken in zijn pc welke patient ik ook alweer was..."...ah ja, u was die laatste der Mohikanen, nee ik

bedoel, Obelix en Asterix, dat laatste dorpje dat dapper streed tegen een overmacht, zo streed u nog dapper door tegen Parkinson zonder medicijnen. Maar, hoe is het nu u ze wel slikt?''
Tjaaa, heel goed eigenlijk. Ik ben niet depressief meer, stijfheid is minder, ik heb weer hoop op een normaal leven. En het belangrijkste: de onrust, die gierende dagbederver, is verdwenen!! Ik kan weer lezen, met mensen converseren zonder dat ze pijn in hun nek krijgen van het naar mij óp moeten kijken  omdat ik zonodig moet staan of lopen, ik kan weer rustig zittend mijn eten naar binnen werken, ik slaap beter. De paniek is gaan liggen.


Beweging.

Beweegt u wel genoeg? Ik heb net dus 7 km. gefietst en ervoor 300 meter gezwommen. Ik doe de tuin, maai het gras. Ik wandel.
Zaak is iets doen met grote bewegingen, zwemmen is niet genoeg. Boksen! Is goed voor het evenwicht, links-rechtscoördinatie en met veel grote armzwaaien. Mmm. Ok, voor de winter dan- wellicht.

Kan je een teveel aan dopamine binnen krijgen? Ik weet het niet maar het onmiskenbare feit is dat ik me erg gelukkig voel met die zes pillen per dag.
Hoe lang kan dit goed gaan met deze medicatie vroeg ik hem? Hij kon er geen garantie op afgeven daar alle Parkinsongevallen verschillend zijn maar een gemiddelde is 6 jaar. Daarvoor kan men al last van dyskinese  krijgen en er kunnen al on/off situaties ontstaan. Dan moet er andere medicatie aan te pas komen en/of gaat men over op Deep Brain Stimulation. Daar kan men dan weer wat van opknappen.
Zes jaar!!! Zeg misschien nog vijf goede jaren. I got five years, what a surprise, ik had op minder gerekend!

In godsnaam maar naar een sportschool. Om te boksen. Zie je het voor je? Ik -nog- niet...