Parkinson Brothers ( & Sisters)

Het is niet echt dat ik er de hele dag mee bezig ben- al lijkt dat soms zo. Echt niet hoor, ik ben onder meer behoorlijk druk met het samenstellen van een volgende reis naar Japan- nu het nog kan. Alleen de financiën houden geen gelijke tred met mijn wensen maar verder zie ik mezelf alweer in zo'n onsen als rechtsboven zitten met een 'modesty towel' boven op mijn kop en het lijkt me weer zo heerlijk!

Ik schrijf me rot aan blogs, over kunst, muziek en Parkinson.
Sinds er extra dopamine ingaat is er echt geen houden meer aan! Ik schreef altijd al graag maar nu kom ik tijd en ruimte te kort en schrijf ik sneller en meer dan men bij kan lezen.

Ook ga ik weer geregeld naar musea. Ik zie veel vrienden. Ik leef mijn leven ten volle, zoals ik dat altijd gedaan heb- op de eerste helft van dit jaar na maar dat ben ik nu aan het inhalen.
Het gaat goed. Don't worry, be happy. And I am. Er valt heel veel te lachen, nog steeds!

Niet zo raar en wel waar: hoe ouder je wordt des temeer ouderdomsproblematiek kom je tegen.  Dat wil zeggen: je oog valt er opeens op. Wat voorheen de 'ver van je bed show' was, heeft zich opeens aangediend, pal naast je bed.

Ook vrienden maken je opeens attent op wat zij zien en lezen, ook al is het voor hen gelukkig nog wel ver van hun bed, maar ietsjes dichterbij door ''mijn geval''.

Ik ben er niet de hele dag mee bezig maar bevind me wel zeer geregeld op het internet; dat heeft, tikkeltje morbide, wel iets ''verslavends'': kijken of toevallig je weet maar nooit er al een geneesmiddel ontdekt is- of er nieuws is- wie het nog meer heeft-  hoe die ermee omgaat. 

Ik herinner me nog de tijden dat er over kanker slechts als "K" gesproken werd en dan nog slechts op fluisterende toon. Of het benoemen van de ziekte je al besmetten kon. Of het een schande was die je zelf over je had afgeroepen. Een soort Harry Potter Voldemort-effect: door de naam te noemen riep je hem op. Als een vloek.

Nog niet zo lang geleden werd men óf een stokoud, beverig stoeteltje óf men werd gewoon "gek'': dement. Meer smaken waren er niet. Lewy Body, Alzheimer, Parkinson? Ehm, waar hééft u het over? Oude mensen verdwenen gewoon van de radar. Werden opgesloten. Weg. Als je jong bent zie je ze eenvoudigweg niet, ouderen- en oud begint al bij de vijftig. Há! Veertig! Wat zég ik: dertig!!!                                                          

Nu zijn wij, de nieuwe oudjes, een onmogelijk te negeren vrij hinderlijke horde babyboomers. Dat maakt dat er opeens meer mensen dan ooit een ''slecht nieuws gesprek'' krijgen. Dat er heel veel mensen dement worden, kanker krijgen, Parkinson krijgen. Ook bekende mensen, creatieve mensen, muzikale mensen; die chronische ziektes doen daar niet lullig over, pakken links en rechts wie ze pakken kunnen, arbitrair. 

Michael J. Fox, Billy Connolly, Linda Ronstadt, Rob de Nijs. Ernst Daniël Smid (The Parkinson Brothers!!!"Ik tril niet en zing niet en jij trilt en zingt")  Jerney Kaagman. René van Helsdingen, allemaal collegae-Parkinson.

Mensen die Parkinson hebben, of wat voor chronische ziekte dan ook, zijn er nu veel opener over dan men dat vroeger was. 

Ik heb zelf lang getwijfeld over zo'n blog als dit, het lag zeker een jaar op de plank. Was het niet teveel van het 'goede'? Aandachtsgeil? Exhibitionistisch? Teveel 'in your face'? Onze generatie was en is nogal exhibitionistisch in veel zaken, zo ook ik- in dezen tenminste. 

We willen het gewoon kwijt, het helpt zó om erover te praten en schrijven. Je krijgt zoveel steun. Het helpt enorm als mensen met je meedenken. Het troost. En je hoeft je niet meer te generen over je tremor, je veranderende gesteldheid, je maskergezicht. Want men weet wat er speelt.

René van Helsdingen, improviserend jazz pianist, gediagnosticeerd met Parkinson. Vond een modus waardoor hij, door randzaken op tijd op orde te hebben en bijzaken te elimineren zijn geliefde hoofdzaak nog steeds zonder mankeren kan volbrengen: improviseren met zijn mede-bandleden.

Linda Ronstadt, voorheen een geweldige zangeres, nu Parkinson patiënte, wiens stem -en eigenlijk raison d'être- zo wreed is verdwenen: