Geurgetreur

Nooit ben ik gek geweest op mijn neus. Ik vind hem te groot. De mijne is een slechts iets kleinere versie van de aanzienlijke gok die mijn vader sierde- bij hem vond ik dat mooi staan. Toch heb ik geen last of complex gehad door die neus. Nee zeg, er zijn grotere problemen, nog grotere haha. Maar als ik had mogen kiezen had ik een fijnere of kleinere besteld, een met van die ranke neusvleugeltjes of eentje met een mooie boog erin. Recht desnoods maar niet zo vlezig. Gewoon...bescheidener. 

Enfin, hij zit er nou eenmaal men doet het maar met wat men toebedeeld gekregen heeft. Zo belangrijk is zo'n neus ook niet.

Nou...Dat denk je maar.

Het bezit van een naar wens functionerend lijf met alles erop en eraan is altijd zo vanzelfsprekend. Zo gewoon. Je vertrouwt erop en geniet er onbewust van- zonder je er echt rekenschap van te geven. 

Tot je opeens functies mist. Of pijn krijgt in essentiële onderdelen. Zelfs in onderdelen die je niet eens essentieel achtte maar die het opeens wel bleken te zijn.

Al jaren geleden, ik weet niet eens meer hoe lang geleden, ik werkte nog dus minstens 7 jaar terug, viel het me opeens op dat ik mensen niet meer rook. In het bijzonder de ongewassen zwervers die de bibliotheek gebruikten als slaap-en hangplek. Nu ja, die stank kon ik missen als kiespijn nietwaar, die mengeling van urine, zweet, ongewassen voeten en andere om een wasbeurt schreeuwende lichaamsdelen. 

Maar ook rook ik  parfums, after shaves en de eigen geur die mensen dragen nog nauwelijks. Lichaamsgeur, die voor het hele "plaatje" van een persoon eigenlijk onmisbare informatieverstrekker, rook ik ook niet meer. 

Het maakt je aanvankelijk niet ongerust, je stapt er snel overheen, vermoedt iets tijdelijks, een na-effect van een verkoudheid of zo. Het gaat wel weer over en/of het komt wel weer terug. En je leeft je leven lekker verder.

En het kwam ook wel terug, alleen in vlagen verdween het soms weer. De tussenpozen dat ik nauwelijks tot niets rook werden wel steeds groter tot het opviel dat de tijden dat ik nog wel wat rook zelf tussenpoosjes werden.

Tja, dat bleek dus ook een Parkinson"dingetje"...

Nu is het al zo dat ik echt met mijn neus heel diep in een roos moet duiken om nog wat te ruiken. 

Ik had me verheugd op de rijen bloeiende lindebomen die hier in de buurt staan, die altijd zo verrukkelijk bedwelmend zoet ruiken, zo vóór in de zomer. Vorig jaar was dat echt een reden om daar geregeld onder door te fietsen, om die heerlijke geursensatie. 

Pas fietsten we onder de in bloei staande lindebomen door en mijn man vroeg of ik ze ook rook, zo lekker hè? Ik rook vleugjes, het was misschien meer de herinnering aan de geur van lindebloesem dan dat ik ze echt rook. Maar een paar dagen geleden vroeg hij het weer toen wij er fietsten en ik rook niets, helemaal niets.

Dat kan ook zijn voordelen hebben. Toen eergisteren de buren gingen barbecueën en dat ding onbetamelijk stonk naar kerosine, verschroeid vlees en dergelijke op zo'n tien meter afstand van mijn neus werden mijn dochter en mijn man er haast onpasselijk van. Ik niet. Ik rook nauwelijks iets.

Je hebt daarentegen ook mensen die het haast onruikbare ruiken. Er schijnt een Schotse mevrouw te zijn, weduwe van een Parkinsonpatiënt, die ooit aan haar man's veranderde lichaamsgeur merkte dat hij ziek was. Hij bleek Parkinson te hebben. Bij een test waarbij zij aan Tshirts rook waar mensen in geslapen hadden, bleek zij de mensen die aan Parkinson leden er zo uit te halen. 

Ook schijnen er honden te zijn die over een dermate sensitief reukorgaan bezitten dat zij mensen uit een rij kunnen pikken die corona onder de leden hebben. Maar ja, dat zijn honden. Die ruiken sowieso veel beter en preciezer en meer dan mensen.
Als men door het coronavirus besmet is schijnt een van de eerste symptomen reukverlies te zijn.

Hoe dan ook viel het mij gisteren in dat ik dan waarschijnlijk voor het laatst echt goed lindebloesem geroken heb vorig jaar. Dat vond ik toch eigenlijk best treurig.